Smira (hased), ka kuptimin e të ushqyerit të dëshirës që një njeri të humbasë prej duarsh një pasuri që e ka fituar me të drejtë. Në një shkallë më të tepruar, smira shndërrohet në përpjekje për të shkaktuar që njeriu ta humbasë atë pasuri që e ka fituar me të drejtë. Smira nganjëherë trazohet me ambicie, ndërsa ambicia është një anë e pranueshme te njeriu. Nëse ambicia kthehet në sëmundje dhe trazohet me inat, lind smirën. Profeti ynë (paqja qoftë mbi të!), duke tërhequr vëmendjen tek ky dallim mes smirës dhe ambicies, ka thënë: “Besimtari admiron, hipokriti ushqen smirë.”[1]
Kurani e paraqet smirën si një sjellje e dëmshme dhe burim të keqeje, prej së cilës duhet të kërkojmë mbrojtjen e Allahut (shih: surja “Felek”). Në një ajet urdhërohet e thuhet kështu: “A i kanë smirë ata njerëz për atë që Allahu u ka dhuruar prej mirësive të Veta? Ne u patëm dhënë pasardhësve të Ibrahimit librin e urtësinë dhe u patëm siguruar pushtet të madh.” (Nisa, 54)
Smira është sjellja e atyre shpirtrave të mjerë e zemërngushtë që në vend që të kërkojnë prej thesarit të Allahut, i gëzohen humbjes së asaj që një tjetër ka në zotërim. Pas të gjitha të këqijave në shoqërinë njerëzore si lufta, dhuna, shpifja, kaosi, vrasja, shthurja etj., thuajse në çdo rast qëndron e fshehur smira. Edhe ndër arsyet kryesore të kundërshtimit e të mohimit ndaj Profetëve, sipas Kuranit Fisnik, qëndron smira (Bekare, 109; Nisa, 54). Profeti ynë (paqja qoftë mbi të!) ka thënë: “Ju bëj thirrje të shmangeni prej smirës, sepse smira i shfaros veprat e mira të njeriut siç e shfaros zjarri drurin.”[2] “Në një zemër nuk mund të gjenden së bashku edhe besimi (iman), edhe smira (hased).”[3] Edhe pas dëmit të syrit të keq, për të cilin Profeti ynë thotë se është “hak” (i vërtetë), qëndron sërish smira. Shprehja e Kuranit “tradhtia dhe dhuna e syrit” (Mumin 19), duket se lë të kuptohet atë të keqe që ka të bëjë me ndikimin e syrit që sheh me smirë.
Bediuzzaman Said Nursi, në lidhje me smirën, përdor shprehjet që po i përmbledhim më poshtë:
“Vëllezërit e mi! Në punën tonë, drejtimi më i rrezikshëm i egoizmit është smira. Nëse puna nuk është veç për hir të Allahut, zilia ndërhyn dhe e prish. Sikurse te njeriu dora nuk e ka smirë dorën tjetër, syri nuk e ka smirë veshin, sikurse zemra nuk garon me mendjen, edhe në qenien shpirtërore të bashkimit tonë secili prej jush është në pozitën e një ndjenje, të një gjymtyre. Detyra juaj morale e shpirtërore nuk është që të konkurroni njëri-tjetrin, por që të krenoheni me vlerat e njëri-tjetrit, që t’u gëzoheni atyre.”[4]
Smira në Xhenet
Në jetën e amshuar, Allahu, që do t’u dhurojë banorëve të Parajsës mirësi që syri s’i ka parë, që veshi s’i ka dëgjuar e që biri i njeriut s’i ka parë as në ëndërr, do t’u bëjë një dhuratë edhe më të madhe, siç është çrrënjosja dhe zhdukja prej tyre e ndjenjës së zilisë e të smirës (hased). Kuran e shpreh kështu këtë të vërtetë: “(Në Parajsë,) ndërsa nën ta rrjedhin lumenj, nga zemrat e tyre ç’pastë prej zilisë ua nxjerrim e ua hedhim tej.” (Araf, 43)
Mbështetur në rregullin “shpërblimi është sipas llojit të punës”, sikurse në jetën e kësaj bote, edhe në jetën e përjetshme njeriu do të shpërblehet sipas vështirësive e brengave që ka hequr në këtë jetë duke iu dhuruar, kësaj radhe, një jetë pa vështirësi e brenga; sikurse uria dhe etja në këtë botë kanë si përfundim një jetë pa uri dhe etje në jetën e pambarim; po ashtu, njeriu që ka kapërcyer vetveten duke luftuar kundër ndjenjave e pasioneve që janë quajtur dikur “sëmundje të zemrës”, si zilia, urrejtja, zemërimi, smira, inati, egoizmi e të tjera si këto, do të shpërblehet duke u çliruar përgjithmonë prej tyre në jetën e amshuar.
