Në Gjithësi Nuk Ka Vend për Kotësi dhe Rastësi
Nuk mund të mendohet që një gjithësi e mbushur plot mësime e urtësi të asgjësohet pa pasur ndonjë qëllim apo synim. Çdokush që i shqyrton me vëmendje materien dhe dukuritë, do të shohë mbi çdo gjë vulën dhe gjurmët e urtësive të Krijuesit të Lartë dhe do të konkludojë me lehtësi se kjo botë nuk ekziston kot së koti, por me një qëllim dhe synim të caktuar.70-680
Është jeta e pasme, ahireti, që i përfton kuptim botës. Sepse është synimi ose kahja ajo që i jep kuptim lëvizjes. Po të mos ishte bota e përjetshme e ahiretit, bota nuk do të kishte një synim final që mund ta quajmë synim të vërtetë dhe çdo gjë do të vërtitej pa qëllim. Është për këtë arsye që Kurani përmban shprehje që theksojnë se Zoti nuk e ka krijuar ekzistencën për lojë dhe dëfrim për vete dhe se një gjë e tillë nuk do të përputhej me famën e Tij:
“Sigurisht, Ne nuk i krijuam qiellin, tokën dhe çdo gjë tjetër mes tyre sa për lojë e argëtim. Po të dëshironim argëtim, gjenim pranë shumë gjëra për të bërë diçka të tillë…!” (Enbija, 21/16-17)
Kurani, i cili na e vë në lëvizje mendimin/arsyetimin duke na e tërhequr vështrimin në rregullin e pashoq që sundon në gjithësi dhe përsosmërinë që shfaqet në të, na e bën të ditur se çdo pjesë e ekzistencës është e krijuar mbi një të vërtetë, gjithashtu, se krijimi dhe ngritja mbi të vërtetën të bën të mendosh e të besosh mbi ekzistencën e një jete të re pas vdekjes. Kjo specifikë mbi të cilën një ajet qëndron me përparësi, shprehet kështu në të:
“Allahu është Ai që qiejt i ka ngritur me shtylla, të cilat nuk mund t’i shihni e më pas është ngritur mbi Fron. Ai ka nënshtruar Diellin dhe Hënën; të gjitha këto rrotullohen gjer në një kohë të caktuar. Ja, kështu i tregon Ai provat e Tij!” (Rad, 13/2)
Ndërkaq, ne shohim se kjo botë nuk është e përsosur. Ajo është e paqëndrueshme, e ndryshueshme dhe kalimtare. Hyjniteti i shkëlqyer dhe i përjetshëm i Allahut të Lartë, Zotit të botëve, sundimi madhështor dhe gjithëpërfshirës i Tij nuk mund të ngrihet e të qëndrojë mbi një botë të tillë. Domethënë se duhet një botë tjetër e përhershme, e qëndrueshme, e pashkatërrueshme, e përsosur dhe e shkëlqyer, që të jetë e denjë për Të! Prandaj themi se Allahu i Lartë ka një vend tjetër të përhershëm dhe për të e vë në punë njeriun!
Dëshira e përjetësisë në shpirtin e njeriut
Dëshira e përjetësisë në shpirtin e njeriut është një argument psikologjik shumë i fuqishëm që tregon ekzistencën e jetës së pasme, ahiretit. Ashtu si prania e një lidhjeje të brendshme dhe krejt të veçantë mes ujit dhe etjes së njeriut për ujë, ndjenja e përjetshmërisë e pranishme në shpirtin e njeriut dhe dëshira e tij për jetën e pasosur përbëjnë, në fakt, një argument të madh të ekzistencës së jetës së pasosur. Kjo dëshirë psikologjike e fuqizon lidhjen e fundit tonë me të vërtetën e jetës së pasme. Historia njerëzore është e mbushur plot shembuj që tregojnë shfaqjet e kësaj ndjenje të natyrshme tek njeriu.
Në të vërtetë, edhe frika nga vdekja që ndjen njeriu me vështrim të parë duke e konceptuar atë si një “asgjësim”, buron nga dëshira e thellë që ka njeriu për përjetësinë. Ky zë që del nga natyra krijimore e njeriut tregon se njeriu është krijuar për përjetësinë. Me këtë ndjenjë të natyrshme tek vetja, ndjenjë e cila e kundërshton asgjësimin, çdo njeri e ndjen se është krijuar jo për një jetë të përkohshme kalimtare, por për një jetë të përhershme, të paasgjësueshme. Kjo ndjenjë dhe vetëdije janë tregues të qartë të ekzistencës së një jete të përhershme pas kësaj jete të përkohshme.
Edhe qenia në formën më të keqe është më e mirë se mosqenia. Filozofi M. Unamuno e shpreh kështu faktin që njerëzit janë gati të pranojnë të gjitha llojet e mundimeve dhe torturave vetëm e vetëm për të shpëtuar nga fatkeqësia e asgjësimit dhe për të vazhduar të ekzistojnë: “Jam gati që, më mirë të digjem në ferr përjetësisht, sesa të asgjësohem, sepse asgjë nuk më është dukur më e frikshme dhe e tmerrshme sesa vetë mosqenia!”
Të dëshirosh përhershmërinë e jetës qoftë edhe në një botë tjetër, është një ndjenjë e fuqishme e shpirtit të njeriut, e cila nuk mund të nënvleftësohet. Pa dyshim, kjo ndjenjë e pranishme në thellësitë e shpirtit tonë është reflektim i një ndjenje të natyrshme të pranishme në qenien e njeriut.
Si përfundim, nuk mund të mendohet që kjo botë e cila nuk e kënaq dhe nuk e ngop njeriun as me aspektin e saj material, t’u japë përgjigje kapaciteteve dhe mundësive të tij që e përfshijnë gjithësinë siç është imagjinata dhe dëshira e përjetësisë. Prandaj, njeriu që nuk e gjen përgjigjen e kësaj ndjenje në këtë botë, do ta gjejë në një botë tjetër.
Argumenti i Emrave dhe Atributeve të Allahut që Shfaqen në Ekzistencë
Meqë vlerën argumentuese të fuqisë dhe drejtësisë absolute të Zotit mbi realizimin e jetës së pasme e kemi prekur me rastin e trajtimit të çështjeve përkatëse, këtu do ta trajtojmë çështjen vetëm nga këndvështrimi i vlerës argumentuese të urtësisë, bujarisë dhe mëshirës së Tij.
Nga Këndvështrimi i Urtësisë Hyjnore
Fakti që njeriu është pajisur me njohuri dhe aftësi të gjera tregon se ai është krijuar si një qenie kandidate për një jetë të pasosur. Njeriut, i cili ka vendin më të zgjedhur e më të shquar mes të gjitha gjallesave dhe që ndodhet në epiqendër të qenieve, të gjitha aftësitë dhe mundësitë e larta që zotëron, si mendja/arsyeja, ndjenja, vetëdija, vullneti dhe aftësia zgjedhëse, i janë dhënë për të qenë e për t’u bërë i denjë për dhuntitë që do t’i jepen në botën e përjetshme. Po të mos qe kështu, këto aftësi dhe mundësi të larta të pranishme te njeriu nuk do të kishin kuptim.
Allahu që nuk i ka krijuar njerëzit kot, pa qëllim, gjithsesi s’ka për t’i lënë kot, pa qëllim. Nisur nga kjo, Krijuesi i Lartë, për ta pohuar domosdoshmërinë e ringjalljes për njeriun si dhe karakterin kategorik të saj, thotë kështu:
“A mos pandehni se ju krijuam kot, dhe se nuk do t’ju kthejmë prapë tek Ne?” (Mu’minun, 23/155) “A mos pandeh njeriu se do të lihet i lirë, pa qëllim?” (Kijame, 75/36)
Të mendosh se jeta e njeriut fillon me hapjen e perdes së lindjes dhe përfundon me mbylljen e perdes së vdekjes, do të thotë të përfytyrosh se, me aktin e krijimit të njeriut, Krijuesi i Lartë ka bërë një punë të kotë, kurse nuk mund të mendohet që dikush me mend në kokë ta miratojë këtë pretendim. Në është kështu, do të thotë se vdekja nuk është mbyllje e jetës së njeriut, por është një intermexo me vlerën e startit për t’u hapur perdja e një jete të dytë.
Argumenti i ruajtjes hyjnore
Edhe dukuria e ruajtjes që vihet re në këtë botë është një argument tjetër se jeta e pasme do të ndodhë. Siç dihet, njëri nga emrat e Zotit është Hafidh. Emri Hafidh shpreh kuptimet e ruajtjes të të gjitha punëve të bëra, mbrojtjen, vëzhgimin dhe kontrollin e çdo gjëje nga të gjitha rreziqet gjer në një kohë të caktuar. Allahu i ruan pa asnjë të metë të gjitha fjalët e mira apo të këqija të thëna nga njerëzit si dhe zërat e tyre. Kjo specifikë bëhet e qartë kështu në Kuran:
“Pranë çdo fjale që nxjerr njeriu nga goja ka një vëzhgues të gatshëm!” (Kaf, 50/18)
Krahas fjalëve të thëna, shënohen edhe të gjitha lëvizjet e njeriut. Se sa thellë do të preket njeriu ditën e kiametit kur t’i shpalosen para syve si një shirit filmik të gjitha lëvizjet, sjelljet dhe veprimet që ka bërë në këtë jetë, Kurani na e shpreh kështu: “Të mjerët ne! Çfarë është ky libër që nuk paska lënë asnjë vepër të madhe apo të vogël pa e shënuar atë?” (Kehf, 18/49)
Shkenca moderne thotë se fjalët e shqiptuara nga njeriu nuk asgjësohen, por shënohen dhe ruhen në thellësitë e kozmosit. Nga shkencëtarët pohohet se teorikisht është e mundur që të kapen (interceptohen) këto zëra dhe se realizimi i këtij interceptimi do të bëhet i mundur në të ardhmen. Kur të shpiket mjeti (teknologjik) për këtë, dëgjimi në të ardhmen i zërave të së kaluarës do të bëhet realitet. Veç kësaj, shumë shkencëtarë pretendojnë se të gjitha lëvizjet që bëjmë si individë apo kolektiv, qoftë në dritë, qoftë në errësirë, janë të pranishme në kozmos si trajta të fiksuara dhe se do të bëhet e mundur që, në çastin e dëshiruar, lëvizjet e bëra nga njeriu gjatë gjithë jetës të sillen në një të tërë të përbashkët.
Sipas kësaj, po qe se i ballafaqojmë të gjitha këto me të vërtetën e ahiretit, na del në shesh një përputhje idesh me përmasa kozmike: po qe se s’do të vlente për gjë, shënimi (fiksimi) dhe ruajtja e zërave dhe lëvizjeve është e kotë. Mirëpo në gjithësi nuk ka absolutisht asgjë të kotë e asnjë shpenzim të kotë apo shpërdorim. Kurse këto zëra ruhen për një llogari shumë të rëndësishme.
Prej këtu duam të vijmë në këtë pikë: në këtë gjithësi ku jetojmë, çdo gjë ruhet pa u prishur e pa u humbur. Një Ruajtës (Hafidh) i tillë që e ruan çdo gjallesë në kromozomet e saj gjer në hollësinë më të imtë të karakterit të saj, sigurisht që nuk do ta çojë dëm duke e braktisur në mosqenie një vlerë si njeriu i cili është epiqendra e ekzistencës dhe mëkëmbësi i Zotit mbi tokë. Si një fare të hedhur në tokë, do t’i japë njeriut një jetë të posaçme në një botë tjetër!
Argumenti i Bujarisë së Pakufishme të Allahut
Gjithashtu, Zoti Bujar, i cili i bën mirësi dhe bujari të pafundme njeriut në këtë botë, nuk ka për t’i prerë këto mirësi dhe dhunti dhe nuk do t’i kthejë dhuntitë dhe kënaqësitë në ndëshkim dhe mundim. Po qe se mirësitë dhe bujaritë në fjalë nuk do të jenë të përjetshme, kënaqësia bëhet mundim, afërsia dhe dashuria shndërrohen në armiqësi. Prandaj, si një domosdoshmëri e bujarisë së pasosur të Tij, duhet të ketë një botë të përjetshme ku të gjejnë vazhdimësinë e vet të gjitha këto.
Argumenti i Mëshirës së Pafundme të Allahut
Dhembshuria dhe kujdesi që tregohet këtu edhe për gjërat më të thjeshta, janë argument i veçantë mbi realizimin e jetës së pasme. A është e mundur që Mëshiruesi i Madh i cili u përgjigjet me mëshirën e Tij kërkesës për ndihmë edhe të gjallesave që duken si më pa rëndësi, të mos e plotësojë këtë dëshirë të njeriut që digjet nga dëshira e përjetësisë?C_TSCM52_66
